Του Γιώργου Σαριδάκη*
Δίχως αμφιβολία η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από έντονα στοιχεία κοινωνικών ανισοτήτων, αδικιών και επιβαρυντικές πρακτικές και πολιτικές σε βάρος κάθε παραγωγικού τομέα.
Ειδικώς, με απόλυτη ευθύνη κυβερνητικών επιλογών, μέτρων και αποφάσεων οι πολίτες πλείττονται «βιαίως» και η καθημερινότητα τους γίνεται δυσβάσταχτη ώστε να ανταποκριθούν σε βασικές ανάγκες βιοπορισμού και διατήρησης του ελάχιστου ποιοτικού επιπέδου ζωής.
Πραγματικά, σε μια προσπάθεια σταχυολόγησης ορισμένων μόνο σημείων παρατηρούνται φαινόμενα όπως η ακρίβεια που «τσακίζει» κυριολεκτικά τα ελληνικά νοικοκυριά, τα φορολογικά μέτρα που «χτυπούν» ανελέητα τους ελεύθερους επαγγελματίες και όχι μόνο, η δημόσια υγεία που νοσεί και τα νοσοκομεία κινδυνεύουν με κατάρρευση, ο αγροτικός κόσμος που στενάζει με απροσδιόριστη και αβέβαιη την επόμενη ημέρα, η ανεργία να κυριαρχεί και η απορρόφηση εργατικού δυναμικού να κινείται με ταχύτητα χελώνας, γεγονότα υποκλοπών προσωπικών δεδομένων δημόσιων λειτουργών να αποκαλύπτονται, διαρκώς, προσβάλλοντας το πολίτευμα και αμαυρώνοντας την αξιοπιστία συνολικώς του πολιτικού συστήματος, αναχρονιστικές απόψεις κυβερνητικών στελεχών που μπλοκάρουν νομοσχέδια επί ανθρώπινων δικαιωμάτων (όπως ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών).
Επιπλέον, αδυναμία αντιμετώπισης και πρόληψης καταστροφών προκαλούμενων από πλημμύρες και άλλα φυσικά φαινόμενα (με ελλιπή μέτρα και λάθος σχεδιασμό και χειρισμούς), έκρηξη της ενδοσχολικής βίας και διαχρονικότητα περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας και κρατική ανεπάρκεια – δυσλειτουργία στη λήψη άμεσων, στοχευμένων και κατάλληλων μέτρων για την εξομάλυνση της δυσάρεστης και επικίνδυνης αυτής κατάστασης, κοινωνικά ανάλγητες πρακτικές με την εικόνα ανήμπορων ηλικιωμένων να βρίσκονται στο δρόμο υπό δύσκολες καιρικές συνθήκες από αναγκαστική έξωση εκ της οικίας τους (όπως διαβάζαμε τις προάλλες)
Αντιθέτως, ευαίσθητοι άνθρωποι από το υστέρημα τους στηρίζουν το δημόσιο καλύπτοντας με την προσφορά τους το κενό και τις ελλείψεις στην κρατική μέριμνα δίνοντας το στίγμα της υγιούς συνύπαρξης και αλληλεγγύης (για παράδειγμα, η δωρεά ασθενοφόρου από την ηλικιωμένη γυναίκα στο Μεσολόγγι).
Την ίδια στιγμή, αρκετοί είναι οι υπουργοί της κυβέρνησης που ενεργούν και συμπεριφέρονται αλαζονικά χωρίς ενσυναίσθηση της κρίσιμης περίστασης. Ορισμένοι εξ αυτών μην λησμονούμε ότι – εκτός των άλλων πρακτικών – πρόσφατα με δημόσιες δηλώσεις τους απαξίωσαν και χλεύασαν την τραγωδία των Τεμπών, άλλοι εκφόβισαν και εκβίασαν τους πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας στις αυτοδιοικητικές εκλογές (χωρίς σεβασμό στις επικαιρες δυσκολίες και την ανάγκη των πολιτών), ενώ κάποιοι επιτέθηκαν φραστικά και ειρωνικά σε κατηγορίες πολιτών και επαγγελματιών που διεκδικούσαν δημοκρατικά τα δικαιώματα τους (όπως ο δικηγορικός κόσμος).
Ακόμα, εντοπίζονται και περιπτώσεις γαλάζιων αξιωματούχων που εμφανίζουν έντονη εικόνα ναρκισσισμού και επιδεικνύουν προσπάθεια αυτοπροβολής την ώρα που επί του παρόντος η κοινωνία βρίσκεται σε συνθήκες απόγνωσης και απελπισίας.
Εν προκειμένω, το κράτος χρειάζεται, οπωσδήποτε, τη χάραξη ουσιαστικής και ορθής αντιπολιτευτικής γραμμής που θα λειτουργεί ως ανάχωμα στις κυβερνητικές παρωδίες που έχουν στείλει την κοινωνία στα «τάρταρα». Επίσης, κρίνεται αναγκαίο να βγούν μπροστά και να πάρουν θέση επί των πραγμάτων πρόσωπα που εκτός από πολιτική επάρκεια διακρίνονται από διαλλακτικότητα, πολιτική σεμνότητα και ευγένεια, αλληλέγγυα στάση για τις αγωνίες των πολιτών, σεβασμό και υπεράσπιση των κανόνων κοινωνικής δικαιοσύνης, γνώση και αντίληψη των θεμάτων της κοινωνίας, προοδευτική νοοτροπία και ταυτότητα και, κυρίως, στάση και συμπεριφορά υπακοής προς τις αρχές και αξίες της δημοκρατίας. Έτσι, θα καταστεί εφικτό να υπάρξει ξανά πίστη και να γεννηθεί η ελπίδα για ένα αισιόδοξο μέλλον και αύριο.
* Γιώργος Σαριδάκης, Κοινωνικός Λειτουργός
